Ούτε μια επιτύμβια στήλη ,Μύρτις μου!
Μόνο  σε τάφο ομαδικό  αραξοβόλι βρήκες…
Ο πόλεμος..! Ο λοιμός! Μια τραγική στιγμή,
για  να απλώσεις τα φτερά σου στη σιωπή…
πριν απ’ της νιότης τα σκιρτήματα,
στη χαραυγή των γλυκών ονείρων σου.

Μα η Κλωθώ άλλα σου  μοίρανε.
Να σ’ αγαπήσει ο δικός σου Ορφέας,
που με την λύρα του ξεγέλασε τον Κέρβερο του ΄Αδη
και σ’ άρπαξε και σ’ ανέβασε στο φως.
...και  καθώς σ’ ανέβαζε στο φως σου ψιθύριζε:
Μύρτις μου… Μύρτις μου!
Μη! Μην κοιτάξεις πίσω στον ΄Αδη
Η νύχτα πλανεύει με τα μάγια της.

Πίστεψε μόνο στην αγάπη που δημιουργεί…
στην αγάπη που υπηρετεί το  ωραίο, την τέχνη, την επιστήμη
και καταλύει το χωροχρόνο μα  και τον ΄Αδη.
΄Ακου τι λέει αυτός που αγάπησε την ποίηση:
«Aλλ’ όταν αίγλα διόσδοτος έλθη
λαμπρόν  φέγγος έπεστιν ανδρών και μείλιχος αιών».*

Δέσποινα Ξιφιλίδου
Φιλόλογος
Μέλος Συλλόγου αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ

Στον κ. Μανώλη Παπαγρηγοράκη και την ομάδα του που τιμούν την Ελλάδα

* Αλλ’ όταν θεόσταλτη λάμψη έλθει , λαμπρό φως σκεπάζει τους ανθρώπους και η ζωή είναι γλυκιά. (Πίνδαρος)